Spisane słowami...: Z parze z czasem

czwartek, 25 listopada 2010

Z parze z czasem

Jakie to wszystko czasem dziwne.
Jaki ten Polak mądry dopiero po szkodzie.
Ile to czasu musi minąć i ile to człowiek błędów musi popełnić, żeby nauczyć się żyć.

Bezkres.
Bezmiar.
Limitów nie ma.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Spisane słowami...Stworzone,by nie zapominac...Puszczone w obieg,by nie zapełniac szuflad...

Wspólne życie to wspólny dom, wspólne zakupy, wspólne marzenia, ale przecież także i to... mój domowy pantofel pod jego tapczanem. Niby prozaiczna rzecz, a przecież zamyka się tu cała poezja.

/Krystyna Siesicka/

Nie ma chyba człowieka, który by nie chciał być czasem kimś innym, zmienić swojej roli w życiu, uciec od tego, co jest.

/Antoni Kępiński/

Nawet jeśli czasem trochę się skarżę - mówiło serce - to tylko dlatego, że jestem sercem ludzkim, a one są właśnie takie. Obawiają się sięgnąć po swoje najwyższe marzenia, ponieważ wydaje im się że nie są ich godne, albo że nigdy im się to nie uda. My, serca, umieramy na samą myśl o miłościach, które przepadły na zawsze, o chwilach, które mogły być piękne, a nie były, o skarbach, które mogły być odkryte, ale pozostają na zawsze niewidoczne pod piaskiem. Gdy tak się dzieje, zawsze na koniec cierpimy straszliwe męki.

Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki, jakie niesie nam los.

Spisane słowami...

Serce